Woensdag 20 juli was er de 12e editie van Racing against Cancer, waar ik met de Peugeot ook aan mee deed. We hebben er dag en nacht aan gesleuteld maar hij staat er weer toonbaar bij, voor drie dagen werk staat hij er zelfs geweldig bij. U heeft in mijn vorige verslag kunnen lezen waarom er nog zo hard gewerkt moest worden.
We vertrokken rond zeven uur richting het circuit, samen met Allard en fotograaf Thom de Reus.
Toen we op het circuit aankwamen hebben we de auto afgeladen en ben ik mij gaan inschrijven.
Na de briefing heb ik de auto in de pitstraat neergezet voor een opwarmronde. Helaas reed de Westfield niet echt hard door en werd het een rondje toeren.
Toen we weer terug waren in de pitstraat moesten we ons opstellen in twee rijen, 1 rij voor de "gewone"auto's en 1 rij voor auto's met een rolbar en/of harnasgordels.
Ik mocht mijn eerste rondje maken in 33 graden Celcius. Er zat een meisje van mijn leeftijd bij mij in die ik een rondje over het circuit mocht begeleiden. Je kon nu wel goed zien dat op het
rechte stuk de Ferrari's en Lamborghini's hard wegliepen maar dat dat in de bochten een heel ander verhaal is. Daar kwam ik met mijn 107 weer bij hun in de buurt. Het meisje vond het erg leuk en had niet verwacht dat zo'n 107 toch nog wel zo'n snelheid kan bereiken. Toen die rondes klaar waren ging ik weer in de rij staan waar ik een minuut of twintig stond te wachten.
Toen ik weer aan de beurt was kreeg ik weer een meisje in de auto die ook veel plezier had die dag en niet bang was. Toen we weg gingen mocht ik hard optrekken wat ik ook deed. Daar bleek dat de vrijwilligers die de kinderen in de auto zetten de Peugeot onderschatten en de kinderen in de auto niet vast genoeg zetten dus moest ik iets gas terug nemen. Toen
die rondes klaar waren ging ik weer in de rij staan voor de volgende passagier mee te nemen.
De organisatie kwam langs de auto's met flesjes water wat ook zeker bij mij zeer welkom was. Na wat gedronken te hebben was ik weer aan de beurt en toen waren de 50 minuten voorbij en mochten de motoren het circuit benuttigen.
Op de paddock moest mijn auto natuurlijk weer pal in de zon staan waardoor het in de auto nog warmer werd dan het al was, maar dat mocht de pret niet drukken want waar je ook keek zag je overal lachende kinderen en ouders. Dat is natuurlijk ook waarvoor we daar waren.
Toen het twee uur 'smiddags was mocht ik weer rijden. Het werd natuurlijk steeds warmer en daarom hadden Allard en ik een constructie bedacht met een slang en
een waterflesje waardoor ik iedere keer wat kon drinken.
Toen de eerste weer bij mij instapte heb ik gelijk tegen de vrijwilligers gezegd dat ze de kinderen beter vast moesten maken omdat iedereen de auto onderschat en gelukkig deden ze dat ook. Ik kreeg een jongen in de auto die het niet zo met snelheid had maar heel erg veel vragen stelde over alles. De volgende die bij mij in de auto kwam was een
jonge jonhgen die duidelijk niets tegen snelheid had en het alleen maar mooi vond. Toen heb ik ook lekker een paar rondjes gereden en hij vond het helemaal geweldig.
De volgende die bij mij in de auto kwam was een vrouw van middelbare leeftijd. Omdat ik de rondes ervoor lekker heb kunnen doorrijden deed ik dat ook nu weer. De vrouw had de hele tijd niets gezegd in de auto. Toen we de pitstraat in reden vroeg ze hoe hard het gemiddeld ging waarop ik zei dat het rond de 130 kilometer per uur was maar in de Ramshoek 150. Ze zei dat het op de snelweg minder hard leek te gaan.
De laatste man die bij mij in kwam was een heel grote brede man die net uit een Ferrari kwam en heel benieuwd was hoe deze Peugeot reed. Na ook met hem een paar rondes gereden te hebben moest hij wel lachen en zei dat dit ook best wel een rap autootje is met een goede wegligging. En ik ben dit natuurlijk volkomen met hem eens.
Toen ook deze sessie was afgelopen wachtten we tot iedereen weg ging en toen zijn wij ook gaan inpakken na een geweldige en zeer warme dag. Ik heb nu alweer zin in volgend jaar.
Met sportieve groet,
Roy Haak
Reactie schrijven
Willem van Dalen (maandag, 31 oktober 2016 14:09)
Aangrijpend verhaal Roy en leuk verwoord. Bedankt.